Big, Bigger, Grand….. Canyon

We hebben een goede keuze gemaakt om de route naar de Grand Canyon via het Zion National Park te nemen. Wat een prachtige rit! Met de camper reden we door de mooie roodgekleurde rotsen van Zion. We moesten via een tunnel verder door het park rijden. Deze tunnel is in de jaren ’30 aangelegd, waardoor deze te klein is voor het huidige verkeer.  Het tegemoetkomende verkeer moet worden stilgelegd, zodat  wij met de camper door konden rijden. Om van het uitzicht te genieten en natuurlijk om veel digitale geheugensteuntjes te produceren, zijn we op diverse plekken gestopt.  

Op weg naar de campground zagen we het landschap veranderen. Om ons heen werd het steeds groener, maar nog wel erg droog. Al ver van tevoren zagen we een grote rookwolk. Toen we er langsreden zagen we dat een groot stuk struikgebied in brand stond. De brand werd onder controle gehouden door de wildland fire crew.

Halverwege de middag kwamen we aan op de campground in Jacob Lake, Arizona. Deze camping ligt 40 mile van de Grand Canyon vandaan, midden in het Kaibab National Forest.  Bob, de camping beheerder, bracht ons met zijn golfkarretje naar onze plek. We hebben hier meteen een nachtje bijgeboekt om de middag lekker te kunnen relaxen en we vrijdag de hele dag de tijd hebben om de Grand Canyon te bekijken. We zijn met zijn vieren bij de camper gaan lezen. Al snel merkten we de vele (grote) insecten die hier in het bos leven. En bij de camper van de buren vlogen kolibries af en aan naar een voederbakje. ’s Avonds zijn we gaan kaarten, binnen, want eindelijk koelde het hier in Amerika af. Het was wel een beetje te veel afgekoeld, waardoor we met truien aan zaten en we ’s nachts onder een deken hebben geslapen.

Vrijdagochtend werd ik (Eveline) wakker van Heleen die tegen Marcel zei “schrik niet hoor”. Ik sliep nog half dus begreep niet meteen wat er aan de hand was, maar het bleek dat Heleen haar gezicht nog meer opgezwollen was. Ze hoefde bijna haar ogen niet zelf dicht te doen!

Uiteindelijk hebben we besloten om een stuk terug te rijden (langs het nog steeds rokende struikgebied) naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis in het plaatsje Kanab. Op de ER werden we snel geholpen en een uur later stonden we weer buiten met medicatie en $200 armer.  Zeer waarschijnlijk was het een allergische reactie op de zonnebrandcrème. Heleen moet nu 6 dagen medicijnen (prednison) slikken en dan zal de zwelling en roodheid verdwenen moeten zijn. Aan het eind van de dag bleek de medicatie al aan te slaan en moest Heleen toch zelf haar ogen dicht doen.

Maar dit moest en wilde ze nog niet te doen, want we konden eindelijk de Grand Canyon bewonderen.

De spanning werd hoog op gevoerd, want we reden in het National Park nog een lange tijd tussen de bomen.  We hebben snel een boterham gegeten bij de bizons en daarna reden we door naar het eerste uitkijkpunt. Op weg naar dit uitzichtpunt reden we op een smalle weg door het bos, waar plots Knabbel (of Babbel daar zijn we nog niet over uit) overstak. Op het eerste punt aangekomen, werden we verrast door het mooie, uitgestrekte landschap van de Grand Canyon. Hier zijn natuurlijk weer veel (zeer veel) foto’s gemaakt. We wilden de zonsondergang hier meemaken, dus kwam het goed uit dat we vanochtend andere bezigheden hadden. (Heleen had dit toch wel weer goed gepland hè?)

Op het verste uitzichtpunt van de North Rim heeft Heleen lekkere eitjes gebakken, daarom is het fijn dat  we overal ons eigen keukentje bij ons hebben. Met een gevulde maag zijn we naar the Angels Window en Cape Royal gelopen. Met de ondergaande zon als mooi einde van deze onvergetelijke dag bij de Grand Canyon.

Op dit moment brengt onze trouwe chauffeur, Marcel, ons door het donkere bos van de Grand Canyon weer terug naar de campground met dj Simone die de muziek regelt. De dames met een glaasje Sauvignon Blanc en Marcel met een flesje water.

Love and kisses,

 Heleen en Eveline