Breathtaking Bryce

Vanochtend vertrekken we vroeg vanuit de camping bij Jacob Lake om naar Bryce Canyon te rijden. Een rit van ongeveer drie uur. We hebben inmiddels al 1150 mijl gereden. Volgens Heleen gaat het avontuur nu pas echt beginnen, omdat we geen campings meer vooraf geboekt hebben en dus ter plekke moeten hopen dat we op een camping terecht kunnen. Rond het middaguur komen we aan bij een camping in de buurt van Bryce Canyon, Ruby’s Inn, waar gelukkig nog plek is. Na de nodige boodschappen installeren we ons op de camping voor een snelle lunch, waarna we gauw naar Bryce Canyon willen. We zitten lekker buiten aan de picknicktafel als we plots gedonder horen. Even later vallen de eerste druppels in onze bekertjes melk. Snel gaan we naar binnen en helaas blijft het nog een uur hard door regenen. Uiteindelijk besluiten we toch maar het park in te gaan, maar dan met de camper in plaats van de shuttlebus.

Het eerste punt wat we bezoeken is volgens de brochure de mooiste: sunset point. Dit heeft overigens niks met de sunset te maken, die schijn je hier helemaal niet te kunnen zien. Op deze plek heb je het mooiste uitzicht over het zogenoemde amfitheater. Daar zijn we het helemaal mee eens, het is adembenemend mooi. Alsof we nog niet genoeg foto’s hebben, maken we nog een paar kiekjes. Bij dit uitkijkpunt is een wandelroute van 1,6 mijl (iets meer dan 2 km). Het pad loopt naar beneden de rotsen van Bryce in. Het is heel leuk om daadwerkelijk zelf door de rotsen te lopen. Onderweg zien we een aantal keer een chipmunk (een soort eekhoorntje zoals Knabbel & Babbel). Deze beestjes lijken helemaal niet bang voor ons. Er is zelfs een chipmunk die minutenlang blijft poseren voor de tientallen camera’s die langskomen. De eerste mijl naar beneden lopen we ontspannen en kijken onze ogen uit. Wel maken we ons zorgen als we op deze ‘never come back trail’ alleen maar naar beneden blijven lopen, terwijl we dit dus ook allemaal weer naar boven moeten klauteren. En ja hoor…de laatste 0,6 mijl is het alleen maar steil omhoog klimmen. Maar deze zware inspanning zijn we meteen weer vergeten als we boven zijn en weer van het weidse uitzicht kunnen genieten.

We rijden verder naar het hoogste uitkijkpunt van Bryce. Na een snelle foto gaan we door naar het volgende punt: the Natural Bridge. Dit is een door wind en vorst gevormde boog in de rotsen. Ook dit uitzicht hadden we niet willen missen.

Op de weg terug van Bryce staan ineens een aantal auto’s stil op de weg. We sluiten aan in de rij en zien dat onze voorgangers kijken naar een aantal bijzondere herten in het weiland naast de weg. Eveline maakt foto’s door het raampje, maar Marcel rijdt al weg voordat ze zit waardoor Eveline bijna door de camper gelanceerd wordt. Gelukkig heeft ze haar zeebenen nog van het weekendje zeilen van vorig jaar dus zit ze nu weer veilig naast me op de achterbank.

Op de camping heeft Heleen snel een lekker maaltje gefabriceerd en daarna zijn we naar de rodeo vlakbij de camping gegaan. Ondanks dat we het eigenlijk zielig vinden voor de dieren, is het wel een typische Amerikaanse ervaring. Het is een uur durende wedstrijd met verschillende onderdelen: rodeo op paarden en stieren voor de volwassenen en op schapen en kalfjes voor de kinderen. De dames kwamen tussendoor met de barrel race, waarbij ze zo snel mogelijk drie tonnen moesten omcirkelen. De wedstrijd eindigde met cowboys/ -girls die samen een kleine stier moesten vangen. Dit alles werd door een typische Amerikaanse cowboy aan elkaar gepraat met de woorden ‘give him a big hand folks!’

Eveline heeft in 1,5 uur ruim tweehonderd foto’s gemaakt en Marcel heeft natuurlijk een gedeelte vastgelegd op video. Bij het weg gaan wilde Heleen nog even laten zien hoe he-lenig ze is door zelf een bokkensprong van de tribune te maken. Gelukkig kwam ze op haar pootjes terecht en bleef haar inmiddels tot (bijna) normale proportie geslonken gezicht gespaard.

Morgen vertrekken we richting Yosemite Park. In tegenstelling tot de andere ritten zullen we dit niet binnen één dag redden. Waarschijnlijk doen we er twee of drie dagen over. Internet zal in dit gebied lastig te krijgen zijn, dus wees niet ongerust als er even radiostilte is. De enige wezens die ons in dit gebied kunnen lastig vallen zijn de aliens  die volgens de verhalen hier zijn geland.

Dus hopelijk tot schrijvens! ;-)

Simone & Eveline